Anadolu köylerinde süregelen bir oluşumdur. köyün meydanında, ortası hasır kaplamalı tahta tabureler, ahşap ufak masalar üzerinde ince belli çay bardaklarını tutan kasketli amcaların oturduğu. artık içeride bir televizyonun açık olarak durduğu ve köyün gençlerinin film seyrettikleri, yazın güneşinde, kışın soğuğunda her daim dopdolu olan ve ne güzeldir ki nerede görürsen gör içinde bir samimiyet doğuran yerdir. gözlerimi kapadığımda hep çay bardağına şekeri atıp şıkır şıkır karıştıran nasır tutmuş kalın parmakları ile toprağıyla uğraştıktan sonra gelip de kahvehanede,

eğer yerleşim birimine uzak bir köyse, yabancı plakalı bir arabayla gitmişseniz, kahvedeki hemen herkes sizi ayakta karşılar, elinizi sıkar ve sobaya en yakın masaya oturtulursunuz. karnınızın aç olup olmadığı mutlaka sorulur. çayınız taze ve sıcacık geliverir. parasını asla ödeyemezsiniz, kahveci o parayı almaz, alsa da çok yaşamaz. çünkü kahve halkının yarısı, o parayı almaması için kaşgöz işareti yapmaktadır. o saf ve temiz insanlarla daha fazla kalmayı istersiniz, ama o köy sizin köyünüz değildir ve çıkıp "cümleten iyi akşamlar" der ve içiniz buruk, doğduğunuz yıllardaki saflığı tekrar yaşamış olarak bir bardak çayın bilmem kaç milyon lira olduğu şehrinize.