Atatürk'ün ankara'ya ayak basisinin yildönümü halkevinde ilk defa kutlaniyordu. Ankaralilarin gönülden kopan kadirsinasligi ile gündüzden beri heyecan içinde olan atatürk efelerin oyunundan sonra yanina gelmelerini istedi. Efeleri yakinina konmus iki sandalyeye oturmaga davet etti.
- simdi size soframdakileri tanitayim. Bu büyük bir alimdir, tarih yazar ve okutur. Bu büyük bir yazicidir, olani ve olacagi dile getirir.
Sofradakilerin hepsi için mahsus iltifat ve mübalaga dolu vasiflar buluyor, keskin, kesin, özlü methiyeler siraliyordu. Sira seymenlere geldi onlara döndü ve masadakilere tanitti :
- bunlar da, bu dünyanin en kahraman milletinin en yigit insanlarindan. Bana gelince, eger bundan daha iyi tarihimizi bilmesem, bundan daha iyi dertlerimizi dile getiremeseydim, bundan daha iyi asker, bundan daha iyi hatip ve sizden biraz daha yigit olmasam basiniz olmazdim!
Biran basini önüne egdi, biran yüzünde koyu bir pembelik dolasti gülümseyerek seymenin birine hitap etti:
- birak sunu bunu; ne mustafa kemal, ne reisicumhur ... Ikimizde türk, ikimizde efe ... Sen beni bilmiyorsun , ben seni... Dagda karsilastik;benden korkarmisin, korkmaz misin?
- sayende düsmandan korkmadik ki, senden korkalim.
Cevap atatürk'ün hosuna gitmemisti : düsmandan tabii korkmayacaksin, düsman bir baska, türk degil ki korkasin gel bakalim, tam efe misin?
Basini dizine dogru çekti, gel bana desteklik et bakalim , dedi. Ve onun boynuna namlusunu dayadi; duvarin bir yerine nisan almaga basladi kursun boynunun tüylerini yalayarak geçen seymende hiçbir kimildama yoktu, oradakiler seymenin korkudan bayildigini saniyordu, kursunlar bitmisti.
Seymen dogruldu, yüzünde ne bir pembelik, ne bir sarilik vardi, hiç titremeyen, belki biran gürleyen ve gülen bir sesle;
- kursunlar bitti mi , pasam? Diye sordu :
Bu yüzdeki huzuru biranlik bakisla sezen atatürk seymenin ata kursunu insana zarar vermez inanci ile öyle dimdik ve sakin kalabildigini anlamisti. Birden tabancayi yere atti, gözlerinden iri yaslar damliyordu. Hiçkirikli bir sesle dediki
- demin söylediklerim yalandi, yanlisti. Ben hersey degilim, ben hiçim. Ben hiç olurdum, eger bu millet bana böyle inanmasaydi. Bu millet kili kipirdamadan benim ugruma canini vermeye hazir olmasaydi, ben hiçbir sey yapamazdim.



BUNU SIRF """SANKİ ATATÜRK KURTARDI BÜTÜN ÜLKEYİ AMMA ABARTIYOSUNUZ"""DİYEN KÖR ZİHNİYETE SUNARIM......OKUSUNLARDA O MÜTEVAZİ ŞAH'IN ASLINDA İNSANALRA SUNDUĞU GÜVENLE HERŞEYİ BAŞARDIĞINI GÖRSÜNLER....ÖNEMLİ OLAN ÜLKE YÖNETMEK DEİL ÖNEMLİ OLAN GÜVEN VERMEKTİR...İŞTE ATATÜRK ONU VERMİŞTİ.....